Barbara Hannigan & Ludwig Orchestra - La Passione - De Standaard

Een kreet. Geneurie als een mijnenveld. Nono wist hoe je verzet in tonen kan gieten. Zijn hommage aan de Algerijnse vrijheidsstrijdster Djamila Boupacha onthutst met stem alleen. Zeker als Barbara Hannigan zingt. De Canadese artieste kent deze muziek van binnenuit. Maar Griseys wondermooie Quatre chants pour franchir le seuil bewoont ze. Eigenlijk spreekt Grisey in die compo- sitie voor sopraan en ruisend ensemble met lijdzame berusting over de dood, maar toch vindt Hannigan al zingend en dirigerend een stem van verweer. Ze laat de poel van gebroken lyriek koud uitdijen, om dan plots in samengebalde gestes uit te halen. Je merkt het al: wij zijn fan van de drift waarmee Hannigan partijen omroert. Maar als ze Haydns La passione op een metafysisch niveau probeert te tillen met trage tempi die zelfs Mahler zouden misstaan en een kla- vecimbel dat verweesd naast de romantische interpretatie tokkelt, roert ze toch te hard.