Catriona Morison - The dark night has vanished - CultuurPakt

De negentiende eeuw was een periode waar tijdens steeds meer vrouwelijke componisten en geletterden durfden naar buiten komen met hun oeuvre. Zo Ook Josephine Lang (1815-1880). Het was haar van in de wieg meegegeven. Haat moeder was operazangeres en haar vader violist. Als kind begon ze te componeren en op haar elfde onderwees ze reeds klavier. Haar talent, viel niemand minder op dan Robert Schumann. Samen met haar tijdgenoten van de late Romantiek was ze rond de periode van 1840 bijzonder bedreven in het schrijven van liederen. Mezzo-sopraan Catriona Morison zet haar samen met pianist Malcolm Martineau graag opnieuw op de kaart. Het is de allereerste maal dat haar muziek werd opgenomen.

Het album schept allereerst de typische tijdgeest van melancholie waarin het grootste deel van dit oeuvre werd geschreven. Het unieke is dat het absoluut grote gekende poëten moesten zijn van wie de teksten haar inspireerden, zoals de liefdesbrieven van de jonge Reinhold Köstlin aan haar adres. Ze schreef Ob ich manchmal dein Gedenke toen ze achttien was en pril verliefd. Stilaan leerde ze de kostprijs van de liefde kennen en kregen haar liederen een dieper karakter, waarbij het afscheidsthema steeds om de hoek loerde.

Dit album is een mooi omkaderd eerbetoon. Het frisse van Grieg, en de liefdesliederen van Brahms met frisse titels als Dein blaues Auge, Mädchenlied en Meine Liebe ist grün, verlichten de schaduw die over haar afscheidslied hangt. Robert Schumann bevestigt haar weemoed als afscheid.

Een album vol poëzie, weemoed en afscheid, een portret frisse verschijning met diepgaande gedachten.

Josephine Lang, vergeet haar nooit.