Shock! - Gareth Williams Power Trio - HiFi.nl

Als liefhebber van vrouwenstemmen kan ik enorm genieten van Claire Martin, al jaren één van de toonaangevende jazz zangeressen van Engeland. Iemand wiens naam ik al heel lang als begeleider/arrangeur op haar albums tegenkom is die van toetsenist Gareth Williams. Shock! is zijn eerste ‘eigen' album en hier etaleert hij ditmaal nog uitdrukkelijker waar hij goed in is; componeren, arrangeren en het virtuoos en met gevoel bespelen van de toetsen.

Hij doet dat samen met misschien wel de meest gevraagde Britse drummer van dit moment Ian Thomas, onder andere bekend van zijn samenwerking met Seal, George Michael en Mick Jagger. En met de bassist Laurens Cottle die we kennen in connectie met onder andere Mike Oldfield en Black Sabbath. Laurens heeft dit album geproduceerd en leidt daarnaast ook nog één van Britain's beste bigbands. Voorwaar een echt Power Trio dus.

William wil met de omschrijving ‘power trio' aangeven dat de muziek bij dit trio uit het hart komt; kracht staat hier gelijk aan innerlijke overtuiging. Dit probeert de groep over te brengen in 13 songs waarvan er twaalf geschreven zijn door Gareth terwijl de dertiende, Giant Steps, een compositie is van één van de twee mannen die volgens Williams de meeste invloed op hem als musicus hebben gehad. Moet ik de namen nog noemen? De eerste is natuurlijk John Coltrane. Die andere is, uiteraard zou ik bijna zeggen, Bill Evans. Het melodieus romantische nummer Evans The Piano is een duidelijk eerbewijs aan deze Canadese pianist/ componist/arrangeur die van Welsh/Russische afkomst was. Het Wales van Welshman Williams komt andermaal terug in For Alun Lewis, Hedd Wyn And The Others dat opgedragen is aan in de beide wereldoorlogen overleden uit Wales afkomstige dichters.

Op het moment dat ik het openingsnummer A Welshman in New York voor de eerste maal draai moet ik meteen denken aan de smooth jazz van Fourplay. Dat duurt echter maar even. Het geluid van het power trio heeft, ook al spelen ze met een man minder, weliswaar dezelfde kracht maar het is veel minder glad en gepolijst dan dat van het Amerikaanse viertal. Bij titelsong Shock! gaat het er het meest energiek aan toe. Gareth wil hier het geluid van grote namen uit de rock als Jimmy Hendrix, Led Zeppelin en Cream mixen met de grooves van James Brown. Iets waar hij voor mijn gevoel samen met zijn kornuiten prima in slaagt. Dat Gareth eveneens beïnvloed is door de melancholie van de Welsh tenor David Lloyd komt weer meer tot uitdrukking in Zelda. Tezamen vormen de songs een mooie mix en fraaie staalkaart van het muzikale kunnen van dit trio. Een speciale vermelding nog voor het nummer Holey Moley waarin Williams de Yamaha S6 piano tijdelijk inruilt voor de ‘dikkere' klank van een Fender Rhodes.