Anthony Romaniuk - Bells - De Standaard

Lippen halvelings gekruld tot glimlach, halvelings tot grijns; een overhemd dat zich onder de formele das tot één open knoopje laat verleiden; een wenkbrauw als een kompasnaald trillend tussen scep- sis en spot: de portretfoto van Anthony Romaniuk is perfect gekozen als uithangbord voor dit überstijlvolle solodebuut. Meer dan tien jaar lang cureerde de Australische pianist zijn ‘collectie van klanken’ vooraleer ze met de wereld te delen. Met de bourdon en pedaal als sturende principes presenteert hij een line-up van Bach tot Chick Co- rea in een eerlijke lezing met jazzy naturel. Nu eens op vleugel, dan weer op klavecimbel, fortepiano en elektrische piano (een betoveren- de Fender Rhodes) toont Romaniuk zich een sterk observator die zijn klanklandschappen schildert in tinten van melancholie, mysterie, ge- mis en verlangen.

Dat levert een hypnotische soundtrack op die zich (gelukkig) niet laat annihileren tot muzikaal behang. Klasse. (st)